عشق

آنگاه((المیترا))گفت با ما از عشق سخن بگوی.

پیامبر سر بر آورد و نگاهی به مردم انداخت و سکوت و آرامش مردم را فرا گرفته بود.

سپس با صدایی رسا گفت:

هر زمان که عشق اشارتی به شما کرد در پی او بشتابید

هر چند راه او سخت و ناهموار باشد.

و هر زمان بالهای عشق شما را در بر گرفت خود را به او سپارید

هر چند که تیغ های پنهان در بال و پرش ممکن است شما را مجروح کند.

و هر زمان که عشق با شما سخن گوید او را باور کنید

هر چند دعوت او رویاهای شما را چون باد مغرب در هم کوبد و باغ شما را خزان کند.

زیرا عشق چنانکه شما را تاج بر سر می نهد به صلیب نیز می کشد.

و چنانکه شما را می رویاند شاخ و برگ شما را هرس می کند

و چنانکه تا بلندای درخت وجودتان بالا می رود و ظریف ترین شاخه های شما را که در آفتاب می رقصند نوازش می کند.

همچنین تا عمیق ترین ریشه های شما پایین می رود وآنها را که به زمین چسبیده اند

تکان می دهد.

عشق سما را چون خوشه های گندم دسته می کند.

آنگاه شما را به خرمن کوب از پرده خوشه بیرون می آورد.

اما اگر شما عاشقید و آرزویی می جویید.

آرزو کنید که ذوب شوید و همچون جویباری باشید که با شتاب می رود و برای شب

آواز می خواند.

آرزو کنید که رنج بیش از حد مهربان بودن را تجربه کنید.

آرزو کنید سپیده دم برخیزد و بالهای قلبتان را بگشاید.

و سپاس گویید که یک روز دیگر از حیات عشق به شما عطا شده است.

آرزو کنید که هنگام ظهر بیارامید و به وجد و هیجان عشق بیاندیشید.

آرزو کنید که شب هنگام با دلی حق شناس و پرسپاس به خانه باز آیید

و به خواب روید با دعایی در دل برای معشوق و آوازی بر لب در ستایش او.

عشق هدیه ای نمی دهد مگر از گوهر ذات خویش و هدیه ای نمی پذیرد

مگراز گوهر ذات خویش

عشق نه مالک است ونه مملوک

زیرا عشق برای عشق کافی است

وقتی که عاشق می شوید می گویید: خداوند در قلب من است

بلکه بگویید:من در قلب خداوند جای دارم

و گمان مکنید که زمام عشق در دست شماست

بلکه این عشق است که اگر شما را شایسته بیند حرکت شما را هدایت می کند.

عشق را هیچ آرزو نیست مگر آنکه به ذات خویش در رسد.